Dylematy - decyzja.

Cóż. Decyzja zapadła. Teraz, kiedy patrzę na to z dystansu, wiem, że inna byłaby błędem i żałowałabym jej przez kolejne lata.

Musiałam usiąść, ochłonąć i zastanowić się nad tym, czego naprawdę chcę.  Bardzo dziękuję Ci, Evel, za to, co napisałaś pod postem z moimi rozterkami. Fakt, że było to takie proste i szczere pozwolił otworzyć mi oczy i palnąć się w czoło. 

Psa biorę dla siebie. Dla swojej przyjemności - oczywiście, wiążą się z tym pewne obowiązki i wyrzeczenia, ale gdyby przyjemność posiadania psa nie była ich warta, nie byłoby go pod moim dachem. Przypuszczam, że większość osób myśli w ten sposób, nawet zasłaniając się dobroczynnością (satysfakcja z uratowania jakiegoś stworzenia też jest źródłem przyjemności), po prostu trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie, co jest dla mnie ważniejsze. Czy wolę świadomość, że  zapewnię dobre życie jakiemuś futrzakowi, który może, choć nie musi spełnić moje oczekiwania pod względem charakterologicznym, czy wolę szczeniaka po fajnych rodzicach, który tak, czy inaczej znajdzie pewnie dobry dom.

I, moi drodzy, wolę szczeniaka. Emocje potrafią zaślepić człowieka, ale jestem dumna z tego, że się im nie dałam. Od dawna miałam ustalone kryteria dla nowego psa, szukałam hodowli, pisałam z hodowcami, a biorąc zwichrowanego młodziaka ze schronu przekreśliłabym wszystko. 

Oczywiście, że ze schroniskowym psem można pracować, można nawet bardzo wiele osiągnąć, ale... No właśnie. Zupełnie inaczej pracuje się z psem, z którym nie trzeba odkręcać jego przeszłości i na którego kluczowe dwanaście pierwszych tygodni życia miało się wpływ. A mnie napędza nie tyle wizja zawodów, co zwykła, codzienna radocha ze współpracy. Mam jednego schroniskowca - chrapie właśnie za moimi plecami - i choć jest niezmiennie wspaniała, to w dużej mierze dzięki niej ogłaszałam zawsze wszem i wobec, że następnego psa biorę z hodowli. Być może jeszcze kolejny będzie ze schroniska - tego nie wiem i w sumie zastanawia się nad tym nie muszę, bo wydaje mi się, że opcja nr 3 będzie rozważana dopiero po śmierci mojej królewny.

Chciałabym, żeby wilczasta znalazła fajny dom i ubolewam, że schronisko potępia ideę domów tymczasowych. Fakt, że po  owczarkowe psy przychodzą zwykle właściciele działek do pilnowania nie napawa mnie wielkim optymizmem, ale z drugiej strony ostatnio do schroniska przywieźli przepięknego niemca, spasionego jak jasna cholera, skołtunionego jeszcze gorzej, lgnącego do ludzi w niewiarygodnym stopniu - jak go pogłaszczesz i cofniesz rękę, to pies dosłownie przelewa się przez kraty, żeby chociaż cię musnąć*. No i co? Takich psów w okolicy w skali roku będzie z pięćdziesiąt. A nawet, gdybym w przypływie skrajnej głupoty wszystkie wzięła pod dach, nie przestałabym marzyć o psie, na którego czekam.

 *Żeby nie było za słodko, ten uroczy kawaler miał obronę zasobów na poziomie, który mnie zmroził.

 

To banalne i dość niskie, ale tak naprawdę, dobry dom jestem w stanie zapewnić tylko psu, który mi pasuje. Mamy się nawzajem uszczęśliwiać - w sumie wszystkie dobre relacje w dużej mierze na tym polegają.